Ta rocznica była okazją do przypomnienia historii Łęcznej, która rozwijała się dzięki położeniu na ważnym szlaku drogowym łączącym Podkarpacie z Podlasiem i Litwą.
Łęczna rozwijała się dzięki położeniu na ważnym szlaku drogowym łączącym Podkarpacie z Podlasiem i Litwą.
W połowie XV wieku teren nad Wieprzem był słabo zurbanizowany, co skłoniło Jana Tęczyńskiego do założenia miasta. W 1467 roku król Kazimierz Jagiellończyk nadał Łęcznej prawa miejskie i przywileje targowe. Dokument lokacyjny, zachowany do dziś, świadczy o istotnym znaczeniu miasta.
Łęczna, "zręczna na przemysły swoje", jak pisał Ignacy Krasicki, była w XVIII wieku znana z wielkich jarmarków. Malowali je J.P. Norblin i J. Chełmoński, a miasto wspomniano w „Potopie” H. Sienkiewicza. W czasach Jagiellonów ziemia lubelska rozwijała się dzięki unii polsko-litewskiej.
W XVII wieku Łęczna przeżywała rozkwit pod rządami Adama Noskowskiego. Obroty sięgały zawrotnych wówczas milionowych sum. Powstały wtedy murowane budowle: mansjonaria, kościół i synagoga. Na jarmarki przybywali kupcy z całej Europy, a miasto stało się ważnym ośrodkiem handlowym. Niestety, wojny, epidemie, pożary oraz zmiany szlaków handlowych doprowadziły do tego, że łęczyńskie jarmarki straciły międzynarodowy charakter.
Nowy etap Łęcznej rozpoczął się w latach 60. XX wieku, gdy odkryto pokłady węgla kamiennego, otwierając przed Łęczną nowe perspektywy.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.