Pochodząca z Łęcznej Kinga Wieczorek w Placówce Opiekuńczo-Wychowawczej w Kijanach jest ze swoją młodszą siostrą najdłużej ze wszystkich dzieci. Trafiła tutaj, gdy miała 10 lat i choć we wrześniu stanie się pełnoletnia, nie zamierza jeszcze rozstawać się z placówką.
- Tu jest mój dom, nie mam innego. Myślę, że to była dla mnie szansa i gdyby nie ta placówka nie byłabym takim człowiekiem jak dziś – mówi Kinga Wieczorek.
Kiedy Chrześcijańskie Stowarzyszenie Młodzieży w Lublinie zaprosiło jednego podopiecznego z każdego domu dziecka w powiatach województwa lubelskiego, placówka w Kijanach wytypowała właśnie Kingę. Wyjazd dla wyróżniających się wychowanków był nagrodą za wzorowe zachowanie i wysokie wyniki w nauce.
- Jak pani zadzwoniła, czy chce jechać, to byłam strasznie szczęśliwa, zgodziłam się od razu i powiedziałam, że mogę już nawet teraz się pakować – mówi opalona w środku zimy Kinga.
Każdy chciał selfie z Polakami
Aby się znaleźć się na wąskim kawałku lądu pomiędzy Amerykami Północną i Południową musiała razem z 14-osobową grupą osób z lubelskich domów dziecka pokonać wyczerpującą podróż.
Pielgrzymi wyruszyli samolotem z lotniska we Wrocławiu. Mieli przesiadki w Berlinie i Madrycie. - Po 40 godzinach podróży byliśmy tacy padnięci. Wychodzimy z autobusu, a oni wszyscy skaczą, śpiewają, przytulają nas – opowiada Kinga.
I tak wyglądały już całe trzy tygodnie. - W czasie panamskich mszy wszyscy tańczą, biją brawo, śpiewają. Ksiądz mówi kazanie, a ludzie co chwilę krzyczą: "viva la Christo!", "viva la Maria!". W czasie modlitwy "Ojcze nasz" wszyscy trzymają się za ręce, zamykają oczy - cały kościół staje się takim wielkim sznurem. Na "pokój z tobą" ludzie przytulają się i całują. Gdy wracaliśmy z kościoła też trzymaliśmy się wszyscy za ręce – opowiada Kinga.
I kontynuuje: - Panamczycy mają latynoską krew i są bardzo roztańczeni. Był wieczór, w którym każdy kraj pokazywał swoje narodowe tańce. Wtedy zaprezentowaliśmy poloneza i belgijkę. Później na boku uczyliśmy naszych tańców Panamczyków. Byli z nami też młodzi ludzie z Argentyny, Meksyku, Portugalii i Hondurasu.
Rodacy Jana Pawła II traktowani byli wyjątkowo. Polaków przepuszczano w kolejce po posiłek. – Gdy tylko ktoś widział polską flagę, od razu prosił o zdjęcie z nami – mówi Kinga.
Dziewczyna mieszkała u dwóch rodzin w diecezji Colón-Kuna Yala i w Panama City. Panamczycy bardzo skrupulatnie przygotowali się do wizyty Polaków.
W drodze do toalety spotkała... papieża
- Przez pierwsze dwa dni robili nam herbatę do śniadania, gdzie o dziewiątej rano było już ponad 20 stopni. Pytali się nas, czemu nie pijemy, bo gdzieś wyczytali, że Polacy dużo herbaty piją – śmieje się Kinga.
Najbardziej wzruszającym momentem było dla niej długo oczekiwane spotkanie z papieżem. - Tak bardzo mi serce biło, gdy przejeżdżał obok nas Franciszek. Część osób z mojej grupy płakała. Papież machał w naszą stronę i zdawało nam się, że na nas spojrzał – opowiada wychowanka placówki w Kijanach.
Zdarzyło się też spotkanie zupełnie niespodziewane. - Przed ostatnią mszą mieliśmy czuwanie w Metro Parku. I kiedy szłam do toalety, patrzę: a tu papież jedzie obok na mszę – mówi Kinga, która w Panamie była w dniach 11-31 stycznia. Odpoczywała nad oceanem, zobaczyła Kanał Panamski, karmiła małpki bananami.
Ten wyjazd zapamięta do końca życia. - Dzięki mądrym katechezom umocniła się moja wiara. Stałam się też bardziej tolerancyjna i nauczyłam się większego szacunku do tego, co mamy w Polsce. Widziałam jak bardzo Panamczycy szanują wodę i nie marnują żywności – kończy Kinga.
Kamil Kulig
